Stanę się, stanę, siwym kaczorem,
popłynę sobie bystrym jeziorem;
twoją miłą nie będę,
wedle ciebie nie siędę.
A mam ci ja też takie sidełka,
złapię ja kaczkę za jej skrzydełka;
moją miła musisz być,
mnie tę wolę uczynić.
Stanę się stanę, białym gołąbkiem,
i usiędę nad zielonym dąbkiem;
twoją miłą nie będę,
wedle ciebie nie siędę.
A mam ci ja też takie topory,
wytnę ja dęby, lasy i bory;
musisz moją miłą być,
mnie tę wolę uczynić.
Stanę się stanę, jasną gwiazdeczką,
pójdę do nieba prostą dróżeczką,
twoją miłą nie będę,
wedle ciebie nie siędę.
A mam ci ja też swego anioła,
on mi gwiazdeczkę spuści do sioła,
moją miłą musisz być,
mnie tę wolę uczynić.
Już teraz widzę boskie urzędy (lub: obrzędy)
gdzie się obrócę, znajdziesz mnie wszędy;
twoją teraz muszę być,
twoją wolę uczynić.
Pieśń miłosna, często śpiewana w czasie wesela; ten zapis pochodzi z okolic Sandomierza, z Obrazów i został opublikowany w tomie Sandomierskie (DWOK T. 2 nr 161). Wariant tej pieśni zanotował Kolberg już w latach 40-tych XIX wieku i opublikował w Pieśniach ludu polskiego wydawanych w Poznaniu w latach 1842–1845.