Staroszlachecki Polonez. Z wysokich Parnasów

Z wysokich Parnasów, niezbyt dawnych czasów, pompatyczne składam intenta. Nie bądź że okrutna, ani bałamutna, fortonę i serce składam na kobierce, i o rączkę wasińdźki proszę. Przecież i cyprysy mają swe kaprysy, że się przed zefirem nie ugną. Ale przyjdą chwile, że się schylą mile, i wnet po kolacyi, z wielkiéj konsolacyi, już nawzajem na siebie mrugną.