O wpółnocy siadam

O wpółnocy siadam, o wpółnocy jadę, nie mogę tej nocki z kochanką pogadać. O wpółnocy siadam, o pierwszy godzinie: wstońżeż, Magdaleno, odprowadzisz-ci mię. Magdalena wstała, odprowadzić chciała; swoje czarne oczy sobie upłakała. Odprowadziła go do mostu wielkiego, jedź teraz Jasińku do domku swojego. Moja Magdaleno, odprowadź me dalij, by my się już więcy, nie będziesz widzieli. Odprowadziła go, na drogi rozstajne; już cię tu zabiję, już cię nie zóstawię. Jasiulu kochany, nie zabij mię jeszcze, klęknę na kolana, pomodlę się jeszcze. Moja Magdaleno, tyj modlitwy dojsyć, już cię tu zabiję, nie dam ci się modlić. I tam-ci ją zabił, i tam ją pochował, pod zielonem drzewem, ten pogrzeb wyprawiał. Do domu przyjachał, oznajmia tę rzec, już-ci ja, tej nocy swe kochanke zabił. Ach synu mój, synu, dobrze-ś-ci tym zrobił, żeś tę niezbednicę, już raz, już raz zabił. Matko moja, matko, wy-ć dobrze mówicie, ale w mojem sercu żałości nie wiecie. Wy mnie tez nie sądźcie, ja się sam rozsądzę; ręce obetnijcie, i kój (kół) we mnie wbijcie, Leży ona, leży na boru pod drzewem, a ja będę leżał na polu pod niebem. Wy młode chłopczęta układ z tego bierzcie, z wielkiego kochania przyjdzie wam nieszczęście. Gdy-ć synogarlica swy pary pozbędzie, na zielonym kierzku nigdy nie usiądzie. jino się też błąka, po ony krzewinie, j-aż ją kto zabije, lub też sama zginie. Ach, bodajże fala na morzu powstała, ach, żeby ja była kochania nie znała! Chto kochania nie zna, od Boga szczęśliwy, ma nockę spokojną i dzień nie smutliwy. Ach żyliśmy, żyli, jak dwa ptaszki w parze, kto nas zbałamęcił, Pan Jezus go skarze.