Idzie żołnierz górą, lasem

Idzie żołnierz [:górą, lasem:], przymierając [:głodu czasem:]. Suknia na nim [:oblatuje:], a wiatr dziurami [:tańcuje:]. Chociaż żołnierz [:obszarpany;], Przecież idzie [:między pany:]. Trzeba by go [:pożałować:], Chleba, soli [:nie żałować:].
I- dzie żoł- nierz gó- rą la- sem, gó- rą, 3 la- sem, przy- mie- ra- jąc gło- du cza- sem, gło- du cza- sem.
Odtwórz Stop
Jeden z wariantów popularnej w XIX wieku Pieśni o żołnierzu tułaczu, której tekst powstał na kanwie utworów z XVI wieku (Pieśń o kole rycerskim, Duma rycerska). Ten wariant został zanotowany w okolicach Opatowa w latach 40-tych XIX wieku (Lud, T. 67/I nr 22).